Er was eens een houthakker, die heel gelukkig met zijn vrouw in een hut van boomstammen midden in het woud woonde. Iedere morgen ging hij zingend naar zijn werk en wanneer hij 's avonds thuis kwam, dan stond er al een dampend bord soep op hem te wachten.
Op zekere dag kwam hij terecht bij een sparreboom die vreemde gaten in de stam had. Deze zag er anders uit dan andere bomen en net toen hij de boom wou omhakken, stak een wat angstige elf het hoofd door een van de gaten.
'Wat is al dit lawaai?' vroeg de elf, 'je bent, hoop ik, toch niet van plan om deze boom om te hakken, ofwel? Dit is mijn huis!'
Vol verbazing liet de houthakker zijn bijl zakken. 'Wel, allemachtig,' stamelde hij. 'Er staan zoveel bomen in het bos, waarom moet je nou net deze boom omhakken,' voer de elf tegen hem uit.
Ofschoon hij verrast en ook wel een klein beetje bang was, begon de houthakker dapper van: 'Ik hak elke boom om, waar ik zin in heb...'
'Ja, ja,' viel de elf hem in de rede. 'Laat ik het zo zeggen: als jij deze boom niet omhakt, dan mag je drie wensen doen. Akkoord?'
De houthakker krabde zich eens achter het oor. 'Drie wensen? Ja, dat is goed' en hij begon een andere boom om te hakken. Onder zijn werk bleef hij denken aan die toverwensen. 'Ik zal eens zien wat mijn vrouw ervan denkt,' mompelde hij.
De vrouw van de houthakker was buiten druk bezig een pot schoon te maken, toen haar man thuis kwam. Hij greep haar bij haar middel en draaide haar vrolijk in het rond.
'Hoera, hoera! We hebben geboft!'
De vrouw kon maar niet begrijpen waarom haar man zo uitgelaten deed en ze schudde zich van hem los. Later echter, toen hij met een mok wijn aan de eenvoudige tafel zat, vertelde de houthakker zijn vrouw over de elf.
Ze begon al te verzinnen wat voor prachtige dingen de drie wensen van de elf hen zou kunnen brengen.
De vrouw nam een slok uit de mok van haar man. Ze smakte haar lippen. 'Ik wou dat ik ook een slinger worsten had. ...
Meteen beet ze op haar tong, maar het was te laat. Er kwam opeens een slinger worsten tevoorschijn.
'Worsten,' brulde de houthakker. 'Wat een verkwisting. Ik wou dat die worsten aan je neus bleven plakken'. Nauwelijks had hij dat gezegd of de worsten sprongen de lucht in en kwamen vast te zitten aan de neus van de vrouw.
'Jij idioot. Wat heb je nou toch gedaan?' huilde de vrouw. 'Denk eens aan al de dingen die we hadden kunnen vragen!'
De houthakker riep gekrenkt: 'Voor twee centen .....'
Hij stopte verschrikt, want hij had bijna gezegd: 'Voor twee centen mag je mijn tong afsnijden'. Maar toen hij zag hoe bitter zijn vrouw aan het klagen was, barstte hij in lachen uit.
'Als je eens wist hoe raar je eruit ziet met die worsten aan het puntje van je neus!'
De vrouw trok aan de worsten, maar die bleven op hun plaats zitten. Ze trok en trok nog eens, maar het was tevergeefs. De worsten zaten heel stevig aan haar neus vast. 'Die zullen daar voor de rest van mijn leven zitten,' huilde ze.
'Laat mij het eens proberen,' zei de houthakker, die medelijden met zijn vrouw kreeg en zich afvroeg hoe hij zou kunnen leven met een vrouw die zo'n rare neus had.
Hij greep de worsten stevig vast en trok uit alle macht. Maar zo trok hij alleen maar zijn vrouw bovenop zich. Het echtpaar zat op de grond en keek elkaar verdrietig aan.
'Wat kunnen we nou doen?' zeiden ze, maar allebei dachten hetzelfde. 'Er is maar één oplossing' zei de vrouw van de houthakker schuchter.
'Ja, dat denk ik ook', zuchtte haar man, terwijl hij aan hun dromen dacht, en hij sprak heel dapper zijn derde en laatste wens uit. 'Ik wou dat de worsten van de neus van mijn vrouw af gingen'.
En dat gebeurde. De man en vrouw vielen elkaar direct huilend om de hals. 'Als we maar geweten hadden hoe we op onze woorden konden passen', zeiden ze.
De elfen hadden wel verwacht dat er iets vreemds zou gebeuren en zonder dat de houthakker en zijn vrouw het wisten hadden de elfen alles wat er was gebeurd gadegeslagen.
Ze vonden het heel grappig. Want ze wisten iets wat mensen blijkbaar niet weten. Zij konden helemaal geen wensen vervullen. De mensen vervullen zelf aldoor al hun wensen. Wat ze geloven komt altijd uit. En als ze ergens niet in geloven, zullen ze dat ook niet meemaken. De houthakker en zijn vrouw geloofden in de macht van de elfen en door hun geloof werden hun woorden heel machtig. Ze waren gewoon een voorbeeld van al die mensen die de hele tijd hele vreemde dingen wensen en niet eens weten dat ze dat zelf doen. .
Hoewel de elfen niets snappen van de mensen en hun rare wensen, hebben ze er wel heel veel plezier om! Het is toch ook wel heel vreemd dat mensen gewoon niet zien dat alles wat ze geloven altijd gebeurt!
