De Tweeling.
Een Kerstverhaal.
Het is al weer vijf jaar geleden, dat het gebeurde. Maar Ria weet het nog precies.
Ze logeerde toen in de Kerstvakantie met haar tweelingzusje Pia bij hun oma en opa.
Toen de logeerpartij bijna voorbij was, was Pia één dag eerder naar huis gegaan, met haar moeder, omdat ze zo graag nog naar een verjaardagsfeestje van een vriendje wilde. Opa zou Ria de volgende dag wel thuis brengen.
Maar onderweg was er met die reis van haar zusje en haar moeder iets helemaal fout gegaan. Wat er precies was gebeurd, had Ria nooit gehoord. Wel wist ze, dat de auto tweemaal over de kop was geslagen en meteen daarop in brand was gevlogen. Haar moeder en haar zusje had Ria nooit meer terug gezien. Ze waren ook niet begraven, omdat er helemaal niets van was overgebleven.
En zo woonde Ria samen met haar vader in het soms wel erg lege huis. O, ze ging gewoon naar school en ze had veel vrienden en vriendinnen. Ria was heus geen droevig meisje, dat de hele dag maar liep te huilen om haar zusje. Maar ze miste Pia wel! Misschien zelfs nog wel meer, dan haar moeder. Haar vader had twee jaar geleden een nieuwe vrouw gevonden en Ria vond haar heel erg lief. Bijna net zo lief als haar eigen moeder. Ze kon ook lekker koken en dat was wel fijn, want in de jaren, dat haar vader het eten had klaargemaakt was er wel eens iets goed mis gegaan! Een goede kok zou haar vader wel nooit worden.
Maar nu was het weer bijna Kerstmis. Vandaag was de laatste schooldag en morgen zouden haar vader, haar nieuwe moeder en zijzelf naar haar opa en oma gaan. Elke keer, als Ria die reis maakte, moest ze even naar de plaats kijken, waar Pia en haar moeder verongelukt waren. Morgen zou ze dat vast en zeker weer doen!
De volgende dag gingen ze in het begin van de middag op weg. Het was mooi, helder weer en er werd geen sneeuw verwacht. Een witte Kerstmis zat er ook dit jaar weer niet in!
Toen ze halverwege waren, stopte vader even om naar de plek te kijken waar zijn vrouw en zijn ene dochtertje waren verongelukt. Je kon er natuurlijk niets meer van zien, maar toch kon ook papa het niet laten om er even stil te staan.
De reis ging verder. Maar erg ver kwamen ze niet! Na vijf minuten begon de motor van de auto een beetje te stotteren en even later stopte hij helemaal. Wat papa ook probeerde, er was geen beweging meer in te krijgen. Even verderop was een paadje en aan het einde daarvan stond een huis. “Ik ga daar even de wegenwacht bellen!”, zei papa. “Mag ik mee?”, vroeg Ria.
Natuurlijk vond papa dat goed. En terwijl zijn vrouw op de auto paste, gingen papa en Ria op weg naar het huisje.
Toen ze er aan belden, deed een oude vrouw meteen de deur open. “Ach, mevrouw”, zei papa, “mogen we bij U even de wegenwacht bellen?”. Maar gek genoeg gaf de vrouw niet meteen antwoord! Ze staarde Ria aan, alsof ze een spook zag! Toen zuchtte ze eens diep en zei ze: “Natuurlijk meneer, ga uw gang. Het toestel staat daar, in de kamer!”.
Terwijl papa de wegenwacht belde, keek de oude vrouw nog eens goed naar Ria. Papa kwam opgewekt terug uit de huiskamer. “Hij komt er zo aan!”, riep hij.
De vrouw zie tegen vader: “Ik zou u zo graag iets laten zien. Hebt U tijd genoeg om even met me naar de buren te lopen. Het duurt niet lang, hoor!”. Vader was natuurlijk nieuwsgierig, wat die vrouw hem wilde laten zien. Ria had ook wel gemerkt, dat die oude vrouw haar wat vreemd had aangekeken en dus wilde zij ook wel graag weten, wat die vrouw hen wilde laten zien.
Na vijf minuten stonden ze voor de deur van het huis van die buren. De vrouw belde aan en nu deed een man de deur open. Hij keek even naar Ria en meteen werd hij zo wit als een laken!
Maar voor papa daar wat van kon zeggen hoorden ze opeens een meisjesstem: “Wie is daar, papa?”. Het meisje liep naar de voordeur toe en toen zagen Ria en het meisje elkaar. Het meisje zag er precies eender uit als Ria. “Hoe heet jij?”, vroeg Ria. “Ik heet Maartje!”, zei ze.
Ria vroeg opeens aan Maartje: “Wil je je rechtermouw eens omhoog doen?”. Maartje deed het meteen en op haar bovenarm zag je een litteken. “Maartje, volgens mij ben jij mijn zusje Pia!” zei Ria. Pia is, toen ze klein was op een dag in het prikkeldraad gevallen en daar had ze zo’n litteken van!”.
Haar vader keek de twee meisjes eens aan. Ze leken sprekend op elkaar. En dan nog dat litteken! Maar hoe kon dat nou toch? Nu stapte de “vader” van Maartje naar voren. Hij vertelde, hoe Maartje in zijn gezin was gekomen: “Vijf jaar geleden, ook rond Kerstmis, was er een auto-ongeluk hier vlak bij geweest. Ik had de klap gehoord maar ik ben toen niet gaan kijken. Er was al gauw een politiewagen in de buurt en een ziekenauto. De volgende dag liep ik door het weiland toen ik opeens een geluid in de struiken hoorde. Ik ben er op af gelopen en daar lag een meisje. Ze mankeerde niet veel. Ze had alleen een zere schouder en ik heb haar mee naar huis genomen. Ze wist zich niets meer van het ongeluk te herinneren. Maar ze wist ook niet meer, wie ze was! Mijn vrouw en ik hebben haar toen maar Maartje genoemd omdat we dat wel een leuke naam vonden.”.
“Maar hebt u dan nooit geprobeerd om de echte ouders te vinden?’, vroeg vader. “Ja hoor,” antwoordde de man. “ik heb een advertentie geplaatst in de krant hier in de buurt. Maartje is zelfs nog op de televisie geweest, maar niemand heeft gereageerd!”.
Ria’s papa begreep het nu wel. Na het ongeluk had hij geen krant ingezien en geen televisieprogramma gevolgd! Iedereen was er nu wel van overtuigd, dat Maartje eigenlijk Pia heette en dat Ria haar zusje had teruggevonden!
“Ga je met mee eens mee naar ons huis?”, vroeg Ria. Dat wilde Pia wel en in plaats van een rit naar opa en oma werd het een terugrit naar huis. Vroeger hadden Ria en Pia elk een eigen slaapkamer gehad en aan die van Pia was nooit wat veranderd. Samen met haar zusje liep Pia naar boven toe. Ze deed de deur van haar slaapkamer open en wat er toen gebeurde!
Ze stormde op haar bed af, pakte een eekhoornknuffel van het bed op en riep: “Ik heb mijn Elonkie weer terug!”.
Nu wist zelfs Pia zeker, dat ze weer echt thuis was gekomen. Met vader zijn ze de volgende dag toch nog maar oma en opa gegaan. Die herkende Pia nu ook meteen!
Ja, hun moeder hadden ze niet teruggekregen, maar Ria had wel haar zusje weer terug en samen met hun nieuwe moeder vierden ze toch nog een heel fijn Kerstfeest!
Bron: De verhaaltjesopa
