| |
 Op een dag scheen de zon zo hard dat bijna al het water verdampte. In de rivier bleef nog slechts hier en daar wat donker slijk achter. Daarin verdrongen zich de karper, de forel en het stekelbaarsje.'Hang iets voor de zon!' schreeuwden zij naar de lijster. 'Wat?' schreeuwde de lijster. 'Iets', schreeuwden zij. 'Alles!' Maar de lijster had niets om voor de zon te hangen. De libel botste tegen een kiezelsteen toen hij laag over de dorre bodem scheerde en de aal raakte bekneld in de droge modder. De eekhoorn, de mier en enkele andere dieren stonden op de oever en keken naar beneden. 'Ik heb het zo droog,' jammerde de karper. De dieren overlegden met elkaar en stuurden de kraai, de tor en de olifant erop uit om een wolk te halen. Zij bleven lang weg, want in de hele wijde omtrek van het bos was geen wolkje te bekennen. Maar ten slotte kwamen zij terug met een oude, donkergrijze wolk. 'Jullie moet maar niet kijken,' zei de tor. 'Het is een wolk van niets.' Het was een rafelige wolk. En als de toestand niet zo ernstig was geweest, had de eekhoorn zeker moeten lachen om de gaten en scheuren in de wolk. De kraai en de olifant hezen de wolk boven de rivier, terwijl de tor aanwijzingen gaf. 'Schiet op!' riep de snoek. 'Iets naar links!' riep de tor. 'Je staat op mijn vin!' riep de forel. 'Ik kan niet meer,' lispelde het stekelbaarsje, half verscholen onder het uitgedroogde kroos. De wolk hing tenslotte recht boven de rivier en de kraai vloog omhoog en stak er zijn snavel in. De wolk brak en een reusachtige hoeveelheid water viel in een keer naar beneden. De zalm en de baars sprongen op, sloegen met hun staart in de lucht en zwommen snel weg door het nieuwe water. In de lucht was niets meer van de wolk over en de zon scheen nog even hard als tevoren. Maar in de verte verschenen een paar nieuwe wolkjes, die groeiden en langzaam donkerder werden en dichterbij kwamen. De eekhoorn en de mier moesten ten slotte nog hollen om voor de regen thuis te zijn. Bron: Elly |
maandag 24 mei 2010
EEN VERHAAL OVER DE ZON
